آیا این مطلب صحّت دارد که امام سجاد (ع) در عزای پدرش امام حسین (ع) خون گریه میکرد؟
پاسخ : منظور از خون گریه کردن این است که عمق مصیبت و عزاداری امام سجاد (ع) بیان شود و در هر صورت، به چنین لفظی در منابع برخورد نکردیم. اگر چه یکی از القاب آن حضرت « بکّاء » بود؛ البته خون دل خوردن حضرت از فراق پدرش امام حسین می تواند توجیه گر این اصطلاح باشد.
در زیارت ناحیه ی مقدسه ی منسوب به امام عصر (ع) نیز نزدیک به این معنا دیده میشود که حضرت فرموده باشد :
« به قدری بر تو گریه میکنم که اگر اشکم تمام شد، به جای اشک از چشمانم خون جاری شود »
امام سجاد (ع) فرزند امام حسین (ع) یکی از حاضران و ناظران صحنه ی خونین کربلا در سال 61 هجری بودند. از نزدیک شهادت پدر بزرگوارش، عموی عزیزش حضرت عباس و برادرانش علی اکبر و علیاصغر (ع) و شهادت تمام یاران امام و برخی از صحابه ی رسول خدا و بنی هاشم را در کربلا مشاهده نمود و عمق فاجعه ی دردناک این حادثه و هتک حرمت اهل البیت (ع) و اسارت آنها را به خوبی درک کرد، و هر انسانی به جای او بود از شدت غم و اندوه، قالب تهی میکرد.
امام سجاد (ع) ندای « هل من ناصر ینصرنی » پدرش را می شنید و با آنکه از شدّت بیماری، در بستر افتاده بود، میخواست به سوی میدان برود که امام حسین (ع) به خواهرش ام کلثوم فرمود :
« او را نگاه دار، که از نسل پیامبر در زمین باقی بماند» . [1]
حادثه ی عاشورا، از مهمترین حوادث تاریخ اسلام، بلکه تاریخ آدم و عالم است. چه بسیار حوادث تلخ و شیرینی که تنها نام آنها در کتابهای تاریخ برده شده و آنچنان که شایسته است، به جزئیات آنها پرداخته نشده است؛ امّا نهضت عاشورا، با گذشت حدود چهارده قرن افزون بر اینکه تمام وقایع آن در منابع تاریخی ثبت شده است در یادها و خاطره ها جاودان و ماندگار گشته و مراسم آن هر سال در ماه محرم با سوز و گداز بیشتر برگزار میشود و سرّ ماندگاری نهضت امام حسین (ع) این است که درخت اسلام با این نهضت سیراب شد و دین خاتم با خون حضرت سیدالشهدا (ع) پایدار ماند.